In 2014 hebben we elkaar ontmoet tijdens de allereerste Koningsnacht in Almere. Cacharel was op pad met twee vriendinnen én de beste vriend van Robin. Die vriend zei al snel dat hij nog op iemand wachtte: zijn allerbeste maatje Robin. Even later zaten we bij de Esplanade (zoals echte Almere-veteranen dat doen), toen Robin aankwam... op zijn zilveren fiets. Ja hoor, daar kwam hij aan alsof hij uit een romantische feelgoodfilm kwam gefietst. Robin stelde zich netjes voor aan iedereen, inclusief Cacharel. En wat dacht zij? "Hmm, dat is wel een leuke jongen!" Dus wat deed ze? Juist ja — haar scooterfoto’s laten zien. Want als je indruk wilt maken, begin je natuurlijk met dat 😎 De avond ging door en we zwermden uit over de stad. Maar door de drukte raakte de groep gesplitst, en je raadt het al: Cacharel bleef achter met alleen Robin. Samen zochten ze de rest, en toen kwam het zinnetje dat alles veranderde: "Pak mijn hand, dan raak ik je niet kwijt." (En sindsdien... heeft ze hem niet meer losgelaten.) Aan het eind van de avond gaf Robin zijn vest aan Cacharel. Niet zomaar een vest — zijn vest. En dat moest ze wel even weten, want: "Jij bent het eerste meisje dat mijn vest mag dragen" Ja hoor, daar sprak de charmeur in hem al. 😉 Nummers werden uitgewisseld, er werd de hele nacht door geappt alsof het een Netflix-serie was, en tóch stond Robin om 5 uur ’s ochtends fris (oké, half fris) op bij de Albert Heijn voor zijn bijbaantje. En alsof het niks was, zagen ze elkaar de volgende dag weer: hun eerste Koningsdag samen. En toen kreeg Cacharel te horen dat Robin had besloten dat ze verkering hadden. Eén van de beste keuzes die Robin voor ons samen heeft gemaakt.

Na 9,5 jaar samen wist ik: dit is het. Niet omdat er druk achter zat, niet omdat het “moest”, maar gewoon omdat alles in mij zei dat dit de volgende stap was. En als ik haar dan ten huwelijk ging vragen, dan moest het goed gebeuren. Geen standaard aanzoek, geen simpele ringen doos. Nee — een mooie plek, en een doosje met een lampje erin. Uiteraard. Dus werd het Londen. Haar verjaardag. En de London Eye. Om het een verrassing te houden, verzon ik een verhaal over een droneshow bij de London Eye. Klinkt geloofwaardig toch? Dat vond ik wel. Tot Cassie ging googelen. “Er is helemaal niks te vinden over een droneshow,” zei ze. Ik hield mijn gezicht strak: “Ja, dat hoorde ik via werk.” Of ze me geloofde? Geen idee. Maar ze ging mee. Dus het werkte. Wat ze niet wist, was dat ik achter de schermen al van alles had geregeld. Haar moeder, vader, peetvader: allemaal ingelicht. Ring: al weken in huis. En er was zelfs een fotograaf geregeld. Alles stiekem gepland — en ik? Zenuwachtig tot en met. We stonden bij de London Eye, en ik vroeg haar om even te poseren. “Doe alsof je de London Eye vasthoudt, leuk voor de foto,” zei ik. Terwijl zij keurig stond te poseren, dook ik op één knie. In mijn ene hand: de ring. In de andere hand: niks meer, want die telefoon had ik nét aan een vreemde gegeven en gevraagd of hij een kon filmen. En toen gebeurde het.... Ze draaide zich om, zag me zitten... Ik probeerde nog iets van m’n voorbereide tekst te zeggen, maar door de zenuwen was ik het volledig kwijt. Cassie moest huilen. Ze was verrast, in de war, vol emotie. Ze zei niet meteen “ja” — niet omdat ze twijfelde, maar omdat ze gewoon helemaal overrompeld was. En die fotograaf? Ze dacht dat het een rare toerist was die random foto's van ons stond te maken. Wat dit moment voor mij zo bijzonder maakt? Het voelde precies als wie wij zijn. Niet perfect. Niet groots of overdreven. Maar echt. Samen. Zoals we de afgelopen jaren samen zijn gegroeid, veranderd, volwassen geworden. Maar de liefde en hoe we met elkaar omgaan? Die is nooit anders geweest. En nu gaan we trouwen. Geen droneshow. Geen spektakel. Maar wel alles wat ertoe doet: Zij en ik. Cassie en Robin. Bubu en Dudu.